Blogia

Marine

Mi cumple!

Mi cumple!

Qué GRAN cumple :)






Balance 2009

Balance 2009

Como procuro hacer todos los años, ahí va mi balance de este año, no creo que se entienda mucho, porque todo el texto va a ser muy anárquico.. Feliz 2010 bloggeros :)
-Un mal comienzo de año
-San Valentín regalando abrazos, nosotros estamos enamorados de la vida
-París,mi futura ciudad,enamorándome de Mont-Martre y la Victoria de Samotracia entre otros. Fuertes contrastes, gente muriéndose de hambre al lado de la tienda de Ralph Lauren
-Ulises no volvió por Penélope y a mí me rompieron el mundo. Qué daño hace el Romanticismo
-Enamorarme perdidamente de barbas de tres días que no conozco. De ojos grises, de fumadores en pipa.
-La gente peude llegar a ser muy imbécil y las tías muy retorcidas, víboras. Aunque, a veces, qué amor de gente que tengo alrededor (que me regalen unos pendientes de Klimt sin previo aviso)
-ESO ¡por fin! finalizada.
-Verano, experiencia frustrada laboral, bibac, paseos en bici, Salou.
-Comienzo de curso, falling down and down and down, metiéndome casi en un pozo... del cual hay gente que me rescata a duras penas. 
-Misantropía, mucha misantropía, a lo largo de todo el año.
-Sentirme realmente perdida totalmente.
-Felicidad al entrenar judo
-Impaciencia por el invierno que no llegaba.
-Cafés con leche, capuccinos, muuuuucho chocolate negro, casi adicción.
-Amistades que se distancian pero no se rompen.
-Gente nueva, la mayoría odiosa, unos pocos genialmente geniales. Y muchos de los de siempre.
-I belong to me, tocadiscos que no duró.
-Mi dogmatismo hacia ciertos aspectos, al no entender actitudes de hermetismo absoluto y no ser capaz de hacer nada para ayudar.
-Hay cosas imposibles.
-Concierto de Fito.
-Barquitos de papel que naufragan en grandes oceános sabiendo que se ahogarían incluso en un charco, sin embargo, se lanzan a la inmensidad.
-Descubrimientos literarios y musicales, mucho Sabina, Bukowski, Murakami, Quique, Sinatra, algunas pelis como "Báilame el agua", y Noviembre, The Beatles (enamorada de Michelle, all you need is love y norwegian wood...),"Palabras para Júlia" de Goytisolo adoptado casi como un himno, "Beatriz y los cuerpos celestes", el amor es amor entre personas y sin diferencias de sexos.
Conclusión: año de aprendizajes gigantescos en todos los niveles. Año de cambios. Un buen año impar (como me gustan a mí)

Mayakovsky

Lilichka



" El humo del tabaco resquemó el aire, el cuarto,

un capítulo en el infierno kruchonijiano, ¿te acuerdas?

Tras esa ventana por vez primera acaricié, frenético, tus manos.

Hoy estás con el corazón acorazado, otro día más

y me expulsarás abrumándome de injurias,

en la turbia antesala no acierta con la manga

la mano quebrada de temblor.

Huiré, arrojaré el cuerpo a las calles, arisco,

enloqueceré tajado de desesperación. ¿Para qué eso?

Querida, piadosa, déjame decirte adiós,

aunque no quieras es mi amor lastre que arrastrarás adónde vayas,

deja que llore en el último grito el amargor del desaire,

el buey cansado de trabajar va y se tumba en las aguas frías,

para mí no hay otro mar que tu amor,

y tu amor no concede descanso,

si quiere calma el elefante agotado

se acuesta majestuoso en la arena encendida,

para mí no hay otro sol que tu amor,

y no sé dónde estás, ni con quién.

Si atormentaran así a un poeta, él, por dinero,

cambiaría a su amada y la fama,

pero a mí no me alegra otro sonido

que el sonido de tu nombre entrañable,

no me arrojaré al patio, no beberé veneno

ni podré apretar el gatillo en la sien,

en mí aparte de tu mirada, no manda el filo de las navajas.

Olvidarás mañana que te coroné,

que abrasé en el amor el alma florida,

y el carnaval agitado de los días vanos

aventará las páginas de mis libros,

las hojas secas de mis palabras

¿harán detenerte y respirar con ansiedad?

Déjame que con mi última ternura alfombre tus pasos que se van.
"

Hay cosas que me indignan mucho. Una de ellas es que hagan versiones de canciones cuando el cantante que versiona no llega ni a la suela del zapato del original. Ahora mismo, estaba viendo un vídeo en homenaje a Nino Bravo por la tele, y de pronto sale una tía "Merche" diciendo que le hace mucha ilusión que le hayan dejado versionar una canción suya...Por favor! Entre ella y Marta Sanchez... se me han puesto los pelos de punta, qué asco.

tarde de sábado

Frío casi polar, unxs tíxs geniales bailando jazz a 0ºC y un gorro con orejeras rojo naranja y amarillo.

Fito y su magia

Ayer fui a un concierto de Fito&Fitipaldis y fue casi como entarr en éxtasis (no báquico). Multitudes, camisetas caras y cervezas con pitorros rojos a 4 €. la Cabra Mecánica y su "felicidad qué bonito nombre tienes". Empezó Fito. En esos momentos no se puede afinar, se debe cantar con la garganta raspando, con el corazón, con el estómago, rozando la histéria y la locura. Qué sensación, aún estoy asimilándolo. "Deltoya" y "Al Cantar" casi llorando, fotos de Platero y tú.

"Desterrar  la vulgaridad aunque sólo sea un momento, y sentir, que no estamos muertos... esnifar los rayos del sol y descongelar el cerebro, y sentir, que no estamos muertos... no es placer, es NECESIDAD, es viento, es lluvia, es fuego, derramar todos mis secretos!"

Strangers in the night exchanging glances
Wond'ring in the night
What were the chances we'd be sharing love
Before the night was through.

Something in your eyes was so inviting,
Something in your smile was so exciting,
Something in my heart,
Told me I must have you.

Strangers in the night, two lonely people
We were strangers in the night
Up to the moment
When we said our first hello.
Little did we know
Love was just a glance away,
A warm embracing dance away and -

Ever since that night we've been together.
Lovers at first sight, in love forever.
It turned out so right,
For strangers in the night.

Love was just a glance away,
A warm embracing dance away -

Ever since that night we've been together.
Lovers at first sight, in love forever.
It turned out so right,
For strangers in the night.

Frank Sinatra :)

1:57, martes 8 de diciembre de 2009

Pienso que el dolor no físico tiene unos límites. Primero duele como si te fueses a caer a trozos, a desmoronar de golpe. Después, sufres la fase de no querer aceptarlo y te desborda, te desborda y te sobrepasa tanto que te colapsas y no sientes nada, estás unos cuantos días casi zombie. Por último, el "paeixes" y asimilas. Y dices, tiene sus límites, va de aquí hasta aquí. Pasa que a veces esos límites se salen por los lados, porque te encuentras en un estado hipersensible y a la mínima que leas un texto ajeno en el que te sientas identificadx, que leas poesía, que escuches alguna canción que te llene.... Se rompen las fronteras. Recoges los trozos esparcidos por el suelo, y te enganchas con loctite. Porque no hay más remedio. O eso, o te quedas derramado por el suelo, y nadie va a tener el detalle de recogerte a no ser que lo hagas tú mismo.

Hace algo de frío y los aviones tampoco están a punto de salir. Ya no me gusta mirar las luces amarillentas de las farolas y saber que no brillan tanto como las estrellas, pero que a menudo las confundo, como dijo Sabina. No sé como desincrustarte de cada verde que veo. Abro un cajón de mi casa y encuentro retazos de tu voz rasgada, esparcidos y descosidos. Tu ausencia me llena los pulmones, Es tediosa y amarga.

Texto rescatado de hace tiempo.

"El corazón me resbala por las cañerías de esta habitación" Báilame el agua.

Sensibilidad acuosa

Por tu sensibilidad
acuosa,
adherida a cada poro
de mi piel.
A veces te desparramas,
en el espacio (in)finito y
no sabes cómo
encontrar(te).
Tranquilo, nos pasa a todos,
de vez en cuando...Cuando
la vida ríe por no llorar,
abruma
el pensamiento y queda todo
incinerado en el centro
de cada ser.
Quedan huecos y espacios
(in)finitos de nuevo.
Conglomeraciones de
polvo estelar.

 

*poesía de ayer de madrugada

tocadiscos

Un tocadiscos y "how deep is your love" de los Bee-Gees, indescriptible :)

How deep is your love, I really mean to learn 'cause we're living in a world of fools, breaking us down, when they all should let us be, we belong to you and me...

YO, MÍ, ME, (CONMIGO)*

A veces cuesta seguir creyendo en uno mismo. Cuesta creer en tus ideales, cuesta seguir con tu imaginación, cuesta seguir con tus ideas volátiles y narrativas. Cuesta.

Cuesta expresarse como te gustaría. Cuando estás rodeados de caras que te miran como diciendo –esta tía está loca- al hablar de algún pintor o poeta, cuesta seguir creyendo en ti mismo y en tus ideales y gustos.

A veces se me olvida que amo a Monet, Cézanne, Kahlo y Klimt. Se me olvida el hormigueo que me produce Sabina, se me olvida Neruda, Benedetti, González y Goytisolo… Se me olvidan todos esos geniales libros, esas geniales citas, esos geniales párrafos…

A veces me cuesta seguir creyendo en París, en las sonrisas tontas, en los colores no combinados en la ropa, en las amapolas, en el olor a té verde. Me cuesta.

 

Necesito unos momentos de aislamiento, de cerrarme. Necesito volver a encontrarme. Necesito desintoxicarme. Y luego vuelvo a ser yo. Vuelvo a coger la taza de colacao y  escribo poesías tontas sobre tazas de café y abismos insalvables. Me reencuentro.

 

*Yo, mí, me, contigo-> parafraseando a Sabina, título de uno de sus discos.

 

 

Marina
magestic, magic
infinite
my little girl is
sun
on the carpet-
out the door
picking a flower, ha!
an old man,
battle-wrecked,
emerges from his
chair
and she looks at me
but only sees
love,
ha!, and I become
quick with the world
and love right back
just like I was meant
to do.
Charles Bukowski

Las veintitantas letras del abecedario se abrazan las unas a las otras para formar palabras; se ofrecen, cariñosas, el calor que a mí me falta. Todo lo que soy, lo que sólida o precariamente me define y me sostiene, regresa en el momento en el que escribo.

Pág. 67

"Beatriz y los cuerpos celestes" Lucía Etxeberría

 

Supongo que éso es lo que nos pasa a todxs.

 

Extrañamente extraña, sintiéndome

 

No hay nada mejor que una conversación en la que predominan los largos y tendidos silencios.. Entre los que se intuyen hilos de pensamientos que se tensan, se enredan, se desmiembran, se vuelven a unir..

Qué sensación..

Nunca lo hiciste

Ya no llorarás después de no llegar a ti porque nunca lo hiciste.
ya no gritarás en cualquier lugar el dolor que te causa no tenerme en ti porque nunca lo hiciste.
ya no (me) bailarás el agua porque nunca lo hiciste.
ya no reventarás de amor en cada esquina porque nunca lo hiciste.
ya no saldrás a pasear teniendo adherido mi olor incluso en los párpados.
Porque nunca lo hiciste.



-I què vas fer?



-El vaig deixar. Sense
contemplacions.



Es va posar un Marlboro als
llavis, va protegir la flama amb la mà i hi va fer una xuclada.



-Per què?



-Per què? –va cridar ella-. Vols dir que hi ets en tot? Entens
els condicionals de l’anglès, saps trigonometria, llegeixes Marx, i no entens
una cosa així? Com em pots preguntar per què? Per què m’has d’obligar a
explicar-t’ho?
M’agrades més que ell, vet aquí. De fet,
m’hauria agradat enamorar-me d’algú més ben plantat, però m’he enamorat de tu.



Va llençar la cigarreta dins un
toll.



-No facis aquesta cara, que em
poso trista. No pateixis, ja sé que estàs enamorat d’una altra noia. No espero
res. Però almenys em podries abraçar, no? Aquests dos mesos m’ho he passat
fatal.



La vaig abraçar en aquell racó
del terrat, sense deixar el paraigua. Els nostres cossos es van estrènyer i els
nostres llavis es van buscar. Els seus cabells i el coll de la seva jaqueta texana
feien olor de pluja.



 



Pàg. 386 Tòquio Blues, Haruki
Murakami.



Esperanza



Esperanza,
araña negra del atardecer.
Tu paras
no lejos de mi cuerpo
abandonado, andas
en torno a mí,
tejiendo, rápida,
inconsistentes hilos invisibles,
te acercas, obstinada,
y me acaricias casi con tu sombra
pesada
y leve a un tiempo.
Agazapada
bajo las piedras y las horas,
esperaste, paciente, la llegada
de esta tarde
en la que nada
es ya posible...
Mi corazón:
tu nido.
Muerde en él, esperanza.

Ángel González

pensamientos escritos con los ojos cerrados

Siempre te pensé como un pájaro. Eres tan sumamente libre que no entiendes de fronteras ni cadenas. Podrías ser como los marineros, con un amor en cada puerto, un hombre errante.. pero no, eres casi como un ermitaño. Rechazas todo contacto porque te has creado tal barrera que el poco mundo que tienes a tu alrededor te repele igual que tú a él.

Será por eso que te siento tan lejos… Necesito sacarlo, necesito liberarme ya. Necesito decirte lo que pienso de un momento a otro pero tengo miedo de que te alejes más de lo que ya estás. No podría soportar la idea de que tú te distanciases hasta un extremo insospechable.  Te quiero. Quiero estar contigo y poder decirte lo que se me pasa por la cabeza. Que tengo ganas de abrazarte y no soltarte durante largo rato. Que tengo ganas de besarte los párpados, de reseguirte los labios con el dedo, de contarte las pecas… Todas esas gilipolleces. Soy feliz estando contigo, quiero que lo sepas, que me gusta quererte porque eres genial pero ahora mismo me siento mal, me siento muy mal frustrada, incapaz de decir lo que siento, inútil por no haberme decidido… Agh. Pretendo entrar en ti, de verdad… cada vez me resultas más imposible,  yo quiero conocerte tío, quiero que me cuentes hasta el más mínimo detalle de ti, todas esas chorradas que se le ocurren a alguien cuando se levanta o al ver un cartel luminoso por la calle, al ver la cara de un conocido en el tren… yo que sé, cosas de ésas, las cosas que odias profundamente y sin sentido, las cosas que amas y no sabes muy bien porqué, todas tus manías, tus grandes defectos irremediables y tus virtudes… quiero que me cuentes incluso que hoy te has dejado las llaves y no has podido entrar en casa. Que odias a Cervantes porque no entiendes el Quijote o rollos de ésos.

Contarme las cosas que no le has contado aún a nadie porque odias a la mayoría de la gente, que de pequeño tenías un trauma porque no te salió el dibujo de un dinosaurio, que cuando te enamoraste por primera vez la chica te pegó una ostia al decírselo, que no has sido capaz de querer a nadie mucho porque no estás hecho para querer, que le tienes miedo al miedo e incluso al amor, que eres un cobarde para todo, que dudas siempre al tomar decisiones realmente importantes, que no sabes si la estás cagando en todo momento, que mueres cada vez que alguien te dice que la ha vuelto a ver paseando por la calle con ese chaval… Cosas que me hagan sentir que te conozco, que sé quien eres de verdad, que puedo quererte más aún, que podemos conocernos.

Yo te contaría todo lo que aún no te he contado, aunque como soy tan sincera y clara, hay pocas cosas que me queden por contarte. Podría decirte que lloro aunque no sea por fuera, sí por dentro cuando escucho el Muelle de San Blas de Maná porque es la canción de “mi primer amor” y mía, con el cual, por supuesto no hubo nada, sólo un  cariño extremo y demasiado dependiente por mi parte y un agobio, una inmadurez y un no saber qué hacer por la suya. Que voy de dura por la vida pero que soy incluso más insegura que tú muchas veces aunque aparente todo lo contrario. Que tengo ideas disparatadas de la gente cuando voy por la calle. Que pienso en qué estarán pensando los pasajeros de un tren de un vagón cualquiera, que el arte es mi vida y mi vida es el arte que sin ella no estaría viva. Que amo el café y no puedo vivir sin él, que necesito estar en movimiento constante, no puedo parar ni un segundo quieta, y odio no tener horarios fijos porque en mi mente y en mi cuerpo se crea un caos total, aunque éste signifique silencio en realidad. Que tengo un oído pésimo para la música pero me gustan los instrumentales de Yann Tiersen. Que pienso en ti constantemente sin cesar, que cuando estoy hablando con mis amigos cada frase me recuerda a algo tuyo, que me encanta tu pelo negro y tus ojos gigantes y tu boca y tu barba adorable de tres días, tu amor por la música, tu libertad extrema, tus silencios compartidos conmigo, la sencillez de tus palabras, perderme contigo sería lo mejor que me puede pasar, amo cuando hablamos de la puta sociedad que no nos entiende, ni tampoco lo deseo así. Amo tu extrema sinceridad. Amo tus extremos. Y los míos, y estar yo siempre en el abismo, asomándome al precipicio con un miedo extremo tuyo aferrado a mí. Me gusta que no te aferres a nada ni a nadie. NO me gusta que no quieras aferrarte a mí aunque sea sólo para reposar un poquito el vuelo. Ya te dije que eras un pájaro, que no hace falta que seas sedentario ni nada por el estilo, puedes irte desplazando libremente por el cielo, sólo quiero que de vez en cuando me hagas un arrumaco y me lleves a dar una vueltecita encima de tus plumas y por encima de las nubes. Sólo eso.

Está donde lo dejé. Su recuerdo está donde lo dejé, intentándose consumir en el olvido sin llegar a lograrlo. Él está lejos, demasiado como para notar un ápice de su presencia.

Está cuando (lo) pienso. Osease, muchísimas veces está en mí. Está en mí tanto que se ha convertido en una parte casi normal de mi pensamiento. Está cuando duele, o siempre duele cuando está.

Está como decaído. Bueno no, está como revitalizado…

Está porque… No sé por qué está, ni tan siquiera porque es aún en mí.